Starość

Co rano stawiam swój ciężar na drewnianych piętach

To nie te białe chodaczki z dzieciństwa

Starość mnie goni

Nie uciekam

Ze spokojem przyjmuję kolejny pierwszy siwy włos

Kolejne trzydzieste urodziny

Kolejne umieranie

Nie śmierci się boję

Boję się podłości ostatniego procesu

Bólu narządów, braku snu, utraty myśli i słów

Rozpaczy, lęku i obrzydzenia w oczach najbliższych

Jest tak podobny do tego, co znam