przepraszam

Przeciwwago dla mojego paraliżu

Kontraście dla mojej niemocy

Opozycjo dla mojego milczenia

Buncie dla mojego niezdecydowania

Potrzebowałam Cię tak bardzo, że powołałam Cię do życia

Wlałam w Ciebie lęki moich przodków

Wdrukowałam w umysł nierozwiązane konflikty

Odcisnęłam piętno dawnych traum

Demonie Nastroju

Stworzyłam Cię

Przepraszam

Zostaw to, uwolnij się od tego jarzma, odnajdź siebie

Oddychaj pełnią szczęścia

Niewinne Dziecko

pandemia

straciłam węch

zyskałam oddech

straciłam otoczenie

zyskałam szczerą przestrzeń

straciłam Dzieci

zyskałam Syna bardziej, niż bym mogła

straciłam złudzenia

zyskałam nieufność i zwątpienie

"dzięki Bogu za covid" - rzekł znajomy lekarz

dziękuję ludzkości za te cenne doświadczenia

koszmar segregacji, bezradność, krzyk

bilans korzyści i strat rozłożył mnie

do naga

mam wreszcie czystą duszę

groza

opanowała ulice

usidliła umysły, spętała serca 

do bezruchu, ogłuszenia

znieczuleni ludzie zakładają uśmiechnięte maski

bojąc się o swoje życie oddają człowieczeństwo za bezcen

większość wyszła z tego cało

większość nie wyszła z tego wcale

większość wybrała powolne zatracenie

tajemnica

połknęłam tajemnicę

gryzła moją jaźń

szarpała mięsień i niematerię

trawiła mnie bez kości

wyplułam tajemnicę

nie zjadła mnie całej

na wątłym rusztowaniu stawiam się na nowo

czekając aż materiał wywietrzeje

cuchnę trupem

Stwórca

Na nowo

Stworzyłeś mnie

Sama odtworzyłam się w sobie

Pokazałeś mi cały wszechświat

Twoją dumę i zachwyty

Z iskrą w oku

Świat rozścielił się u moich stóp

Czerwone maki kłaniały się dostojnie

Woda źródeł obmywała z brudów pamięć

Osadniki pochłonęły gnijący muł osadów serca

Dywan ściółki koił kroki, barwami odbijając słońce

Śmiałam się

Jesteśmy różni - Anu i Ninsianna, Uranos i Gaja, Idea i Chaos

Spędziłam przy Tobie same najpiękniejsze chwile

Najpiękniejsze krótkie chwile. Sama

Inaczej postrzegam i czuję

Widziałeś to, ja też

Zamknąłeś oczy na mój nieład ducha

Oszukując się, że właściwie to wystarczę

Tak bardzo, że sama uznałam, że mogę w to wierzyć

Gdy będziesz musiał stworzyć siebie

Nie spoglądaj za siebie

Dałeś mi życie

jestem

zmęczeniem, zagubieniem

satysfakcją, fascynacją

płynnym ogniem

Jestem

nie mam mnie

dla siebie bywam

dla Syna jestem, dla Męża

dla nich i przez nich jestem teraz kimś

ale kim? sobą? nie, tylko

jedną z możliwości

przypadkiem

Równie nieistotna jak kurz

brzemię

kiedy pienię

z życia plenię

łgarzy plemię

Musiało

Nie pamiętam Twego głosu

Bezgraniczne oddanie i miłość

zasnute słonecznym blaskiem 

wiernym milczeniem

Nie pamiętam Twego ciepła

Przywiązanie z wyboru, ufność

zagubione w gładkim włosie

wypukłości jaźni

Raz jeden chciałam walczyć, otwierając usta w krzyku

Nie!!!... 

Czemu??

Zareagowałeś

Ty jeden. Nikt nigdy.

Puściłeś się pędem, by mnie ratować

Z nadchodzącej rozpaczy

Dopełniło się

Koniec

Nie pamiętam Twego głosu, ciepła

zapachu, miękkości, substancji trwania, esencji życia

Na zawsze wyraźne zapisane mam tylko

Dobro Twoich gasnących oczu

Lepka strużka życia

Wiotkość ciała

Ja Ci to zrobiłam. Tak miało się stać.

Musiało.

muszla

Dostałam od Ciebie muszelkę

Bym pamiętała o zmarłych

Pamiętam

O życiach straconych, o chwilach, o Bliskich

Patrze na pusta muszelkę

Niezwykły konstrukt czasoprzestrzeni

Najpiękniejszy prezent opasany wstążką 

I ty o mnie pamietaj

bogowie

padalce, łgarze, szarlatani!

bogowie cudzych nieszczęść

tchórze...

                                       -  kiedyś byli ludźmi.

gdy zaczęli leczyć jednych

naćpani kłamstwami drugich

nie zauważyli nawet

śmierci człowieka

w piaskownicy

Pani Góralka od serków

Najuważniejszy z słuchaczy, najbaczniejszy z uczniów

Pan z ubraniami i motorem

Najserdeczniejszy w uśmiechu, geście i słowie

Pani od wytłoczek

Najbardziej poruszona zaszczytem rozmowy z Tobą

Pan Palacz

Najmilszy przyjaciel, autentyczny w dziecięcości

Pan bez nóg i zębów

Najszczęśliwszy człowiek na Ziemi, gdy podałeś mu wędkę i sens

Kroczę za Tobą po świecie i zachwycam się tym, co masz.

Serce i serca, uśmiech i uśmiechy

Sympatię i miłość

Podążam za Tobą

Radość Twego życia koi

Biorę foremki i stawiam jej pomniki 

Konstelacja

widzą nas i oceniają inni

lwa, żmiję, mysz

nie raka

oddzielają nas od siebie całe wszechświaty

odrębne orbity myśli i doświadczeń

odległe punkty na mapie

widzę ślad nieco lepiej niż inni

od reakcji do reakcji, od wybuchu do wybuchu

ode mnie do Ciebie - od Ciebie do Ciebie - od Ciebie do mnie

w posągu trzech umysłów zawarł się Chaos

widzę to wyraźnie, bardziej od innych

świecimy tak mocnym blaskiem

                        ...może żadnej z nas już nie ma?

Starość

Co rano stawiam swój ciężar na drewnianych piętach

To nie te białe chodaczki z dzieciństwa

Starość mnie goni

Nie uciekam

Ze spokojem przyjmuję kolejny pierwszy siwy włos

Kolejne trzydzieste urodziny

Kolejne umieranie

Nie śmierci się boję

Boję się podłości ostatniego procesu

Bólu narządów, braku snu, utraty myśli i słów

Rozpaczy, lęku i obrzydzenia w oczach najbliższych

Jest tak podobny do tego, co znam

Mijanie

-Wiesz tato, że mama była kiedyś młoda?

-No, to ja jej wtedy jeszcze nie znałem...

-Tak, bo wiesz, tata mnie poznał, jak już byłam bardzo stara.

Wyrwano mnie z dzieciństwa i usadzono w dorosłości

po drodze minęłam się z sobą. 

Patrzyłam, jak odchodzę

wielokrotnie.

Dziś wspominam siebie

dawną miłość, czucie i beztroskę.

Wracam do niewinnego ducha dziecka

opierzona w doświadczenia, z krzyżem przyszytym to pleców.

Jestem przy Was, choć gdzieś poza Wami

pomiędzy stanami bytu i nicości.

Wciąż próbuję być inaczej

a czas mija.

Co myśmy sobie zrobili

Chłopaku...

Dziewczyno?...

Staraliśmy się być dla siebie dorośli w swoich oczach
My, dzieci ledwie wyrosłe z zabaw

Dziewczyno...
Tak?
Zdradziłaś?
Przecież wiesz. Cały nasz związek zdradzałam siebie samą...

Chłopaku!
...?
Kochałam, nie umiałam inaczej, nie umiałam być szczęśliwa
Ja też kochałem, choć dziś nie jestem pewien, czy poprawnie.
To tak jak ja. Bo czym jest miłość?
Pożądaniem?
Przywiązaniem?
Zazdrością?
Zachłannością? Zachłyśnięciem?
Zrozumieniem? 

Akceptacją?
Przyjaźnią? Czułością?

Współdzieleniem. Jednym odczuwaniem nadziei, wiary, radości i trosk.

Chyba tak... I kubkiem herbaty. Dziewczyno...
Tak Chłopaku?
Kochasz. Jesteś kochana.
Jesteś szczęśliwa?

Chyba tak. ...Chłopaku? 

Nigdy nie wyjdziesz mi z głowy.

Kazanie na górze

Spójrz w dół!
Na nich wszystkich
Nie są malutcy i słabi
To ty się zagubiłeś
Wchodząc zbyt wysoko
By dotknąć boskości

Oderwałeś się od swego gatunku
Wyrzekłeś przeznaczenia
Zawstydziłeś macierzy
Człowieczeństwa

Spójrz w dół!
Tam na dole jest Twoja natura
Twoja biologia i humanizm
Twoje miejsce
Między nimi, pośród nich
Na równinie

Pochyl głowę
Spójrz sobie w duszę
Za swoją wielkość i obłudę

Przeproś siebie

Deszcz

Pluskiem Grajcarka ożywiasz mi duszę
Gdy idziemy w deszczu
Wzdłuż mokrych krawężników i szemrzących rynsztoków

Przyznaję Ci rację

Też nie wiem po co ludzie wymyślili

Kalosze i studzienki

Stetoskopik

Masz dobre serduszko

Wczoraj sprawdzałeś, czy moje bije

Biło mocno i miarowo, specjalnie dla Ciebie

Dziś łagodnie uspokajałeś mnie na spacerze

Mijanym ślimaczkom

Też biły wyraźnie

Trzask

Rama ja

Awantura

Połamana ja

Wiem, że nie uwierzysz

Nigdy nie będę w stanie wyrazić swojej wdzięczności

Że w przepaściach mojego grobu

Dostrzegłeś coś we mnie

Ująłeś spojrzeniem

Wyrwałeś z czarnych myśli 

Wyciągnąłeś z bagna rodzinnego

Odbiłeś przeznaczeniu

Ocuciłeś zmartwiałą duszę

Otrząsnąłeś z majaków
Ocaliłeś przed pustką

Wysłuchałeś, uwierzyłeś

Ochroniłeś przede mną

Przytuliłeś dając ukojenie

Odzyskałeś dla świata

Wypełniłeś nadzieją i sobą

Wiem, że nigdy nie uwierzysz, że nie jesteś dla mnie powietrzem

Równie najważniejszy, cały świat

Mężu, Mężczyzno, Ojcze mego Dziecka

Opoko, Latarnio morska
Artysto, Mistrzu

Pokemonie

Partnerze

Przyjacielu

Bratnia duszo

Kocham wszystko co Cię tworzy i jak się przejawiasz

Uśmiech i dobro bagiennych oczu

I śmiech - ten skurczony i ten nieopanowany

Sucharki żartów, mocny sarkazm i powagę budzącą respekt

Siłę ciała i ducha
Skupienie, precyzję i monotonię tłumaczeń

Konsekwencję i wytrwałość

Niezwykłość umysłu i nadinteligencję

Gotowość do poświęceń, na których oparłam moją codzienność

Nieoczywiste

Masz własną niełatwą historię
Wciąż nie dowierzam we własne szczęście

Dopisałeś mnie do siebie

Współdzielisz ze mną swoje życie
Choć życzyłabym Ci beztroski i radości, nie mnie

Chciałabym wziąć na siebie Twoje zwątpienie

Opatrzyć skaleczenia ducha

Wypić gorycz

Nie umiem

chrzest

W imię ojca i syna, matki i córki
Duchów przodków, pierwszych ludzi

Amen. 

Niewinność

Zanurza się w brudzie
Dławi rozpaczą

Wyjdzie jaskrawsza

Już nie taka oczywista

Lecz nareszcie dość wyraźna

W oczach oskarżycieli

Hakuna

Tyle słów, tyle treści, tyle bezsensu znaczeń 

Wszystko zależy od miejsca 
Od nas nic

    nie

    powinien również znaleźć się wśród nich

    jastrząb

    żaden

    (...)

    szukać

Nie ma Go więc wciąż szukam
w świecie i sobie
spoiwa

Doszłam do K.
To tylko jedno słowo
A znaczeń tyle ile mu nadamy

Dla mnie zawsze będziesz znaczył wszystko

Litania

Alma mater

Niematka
Makatka

Mamidło
Matka wariatka
Maciora
Macierz anka

Matrix

Dej

Matka nocna

Matka jedyna

אמא

Matuś miła

Matka furiatka
Mamusia

Mammon

Matka w stratkach

Matrona

Mamuna

Mater ja

Muzeum

"...W tym muzeum także naprawiają
To jest muzeum wszystkiego!
W tym muzeum nawet można mieszkać
Dzieciom...

W tym muzeum nawet jak poproszą ludzie na spacer
To idą na spacer Ci ludzie z muzeum
Jak ktoś ma ranę to mogą mu dać plaster
Albo jak ma katar to wszystko się zrobi..."

Nawet nie zdajesz sobie sprawy ile znaczeń

Odnajduję w Twojej niewinności

Najwybitniejszy z Poetów

Największy Cudzie

Z każdej chwili zdasz rachunek Bogu

Leżała pokornie, płodząc dzieci
Bóg nie dopuścił jej bliżej siebie
Rodzina to większe poświęcenie

Płakała, gdy zabijała w dzieciństwie kury i siebie
Wyręczając przerażoną siostrę
Opuszczały głowy bez słowa skargi

Z jednego była dumna, którego stworzyła
Tadzia - taki mądry, a chciał do mechanika
Ocaliła go przed jego losem, wynosząc przed ołtarze

Szkoda, że nie był z niej

Karmiła mnie resztkami
Nie mogły się zmarnować 
Skisły ser to tylko ser, pleśń to tylko grzyb

Tłukła mnie po głowie pustymi frazesami i swą historią
Wypełniona widokiem mózgu przodka
Rozbryzgującego się na ścianie

Tresowała mnie w swojej wierze
Czysta, niewinna, Jezusek 
Z którego się śmiali

Tuczyła mnie zasadami pokory, uległości i doskonałości
Modlitwami swoimi i moimi
A ja nie rosłam

Raz tylko nieudolnie garbowała moją skórę pięściami

Stworzona przez świat poczuła swą słabość
Cokolwiek robiła, robiła najdoskonalej

Trafiło jej się krnąbrne zwierzę
Ale każdego kurczaka można zmielić
Lub inaczej spreparować

Szkoda, że nie miała się z czego spowiadać

Sama zamknęłam na klucz i usiadłam posłusznie
Nie wiedziałam, że to już czas na wypychanie
Przyniosłam narzędzia

Zapomniała mnie przedtem dobić lub ogłuszyć
Karma psia z łyżki zanurzonej w puszce, JEDZ
Przerażony baranku boży

        WARIATKA. 

Słowo cicho ścięło powietrze
Mąż trafił celnie
Jak to, Tatuś...

Otworzyła bez słowa, wybiegłam 
Szarpana milczeniem i wymiotami
Osobno płakały nasze dusze

Może zrozumiesz

Może zrozumiesz kiedyś

nie chcę już budowli z klocków
przez całe życie budowałam mury i schrony

jestem tym bardzo zmęczona

Może zrozumiesz czemu

w zmęczeniu chcę czasem nie być panią tylko sobą
choć przyznać muszę, że przeżywam z Tobą
tyle rzeczywistości, tak wiele żyć

Nie tyle, ile śmierci w moim życiu
Nie tyle, ile miałam lat ani nawet dni
Każdego następnego otwierasz przede mną miliony wszechświatów

Lubię wracać do tych paru Tobie najmilszych

        pustyni
        szałasu
        tajnego domku
        lodowych szczelin
        lasów pełnych dzików i Rogasi
        sawann pełnych gepardów i bawołów
        jaskiń

        mongolskich stepów

        anglii i australii

        pracy Jacka
        domu Twojej Żony Muchy

Tyle ich znaleźliśmy, tyle stworzyłeś

Poznałam Ciebie i już samo to mnie dopełniło
Poznałam więcej świata, niż mogłam marzyć

I siebie poznałam dzięki Tobie

Zasypiam szczęśliwa

Wiem, że zrozumiesz

Skarga

Wciąż słyszę w głowie ten krzyk
Będzie brzmiał coraz silniej
Aż zagłuszy myśli

- Jako ON!! -

Wybrałam piekło? Otwórz, Piotrze
Zacieram po sobie ślady
Zamkniemy za mną

Śmietanka towarzyska

Zsiadłe mleko

I koperek, kurwa

Ostatnie życzenie

Zostały mi już niemal same okruchy
Rozsypałam je przed Wami
Blado wypadły

Lekką ręką odsunął je od siebie
Poza krawędź stołu
Nieważkie

Wjechał tort jak z bajki i fajerwerki
- Dziękuję, nie słodzę - 
Niech mnie uskrzydlą ptaki

 Ubraliście mnie w swoje traumy, troski i nadzieje

Nie wiem jak wyglądam

Ukradłaś mnie życiu -

- kto ukradł Ci Ciebie?

- Ale co? -

nie wiem, czego, po co, jak i gdzie

muszę, nie wiem, dlaczego

chcę? nie wiem

to ciekawe

Zastaw

Całe życie temu 

Oddałam duszę pod zastaw 

W imię marzeń i niespełnionych możliwości

Przetrwałam

Dziś wyprzedaję całe swoje wnętrze

Wreszcie mam miejsce

By ją wykupić

Obiecałam nam

w bezpiecznym miejscu

z godnością

Nie ma nic

gdy łowię Twe zniszczone ciałko

w strumieniu krwi i łez

Czas na rozpacz

te parę minut

gdy chronię Syna

przed rozmiarem tragedii 

Patrzę

chcę Cię poznać

choć czas Cię już rozkłada

w niepamięć

Byłeś przez chwilę

Już się pożegnałeś

Dziękuję za te dni

I jeden podgląd bijącego serca 

Tośmy wdepli

Entliczek pentliczek

Z betonu chodniczek

Kłamstwem układany

Złudą malowany.

bal maskowy

przepadasz w systemie

po uszy w szarości

jeszcze nie po duszy, skoro czasem

widzisz jej odcienie

próbuję Cię wyciągnąć

lub przemyć oczy

wpadłaś do betonu

świat Ci kręci

to nie karuzela

na dobroczynnym balu

choć Ci źle, gdy skupiasz wzrok

na moim transparencie

inscenizacja

budują Teatr Cieni

zaniechanie

niewiedza

ignorancja

"to tylko mury - bagatela..."

"otoczyć! ROZSTRZELAĆ!"

 Ludzie! W tym zaniechaniu też jest krzywda!

Czym Wy się stajecie! Nie widzicie?

co starcie mniej godności

mniej złudzeń

mniej mnie

jak wyjąć te ostrza

tamujące serce

ruszę - wykrwawi

zostawię - rozerwie

 Przy ziemi jest lżej

I myśli jakby wyżej

I czucia jakby mniej

 Pokaleczona

Leżę w nogach

Zwinięta w niewiele więcej nad kocyk

stracone dzieci

tyle wielkich myśli

tyle odwagi w byciu

tyle niewinności w pojmowaniu rzeczy i stanów

tyle radości przepadło

gdy je stracono 

w imię wyższych... od nich

panów decyzji nieomylnych

sędziów wyroków sprawiedliwych

stwórców światów doskonałych

Dopuszczalne formy

warunkowo bym się zmieściła

po obcięciu uszu i wyłupaniu duszy

Chciałam dla Ciebie całego świata

Znanego wyobrażenia

Wyobrażonego poznania

O, ja głupia

Stwórz własny

Dopuść tylko to, czego sam chcesz

Poezja

zapis duszy 

bezwzględnej

w swojej nieopisanej samotności

 Jesteś, choć to wcześnie

Zostań przy mnie

Uszykowałam Ci miejsce

w moich myślach i sercu

Maleńki Okruchu

ludzie

płaczą przez sen
sen straszny
o jawie

Zostawił siebie trochę tu
i trochę nigdzie

Swoje modlitwy
na półeczce za ladą
obok alkoholi i innych artefaktów

Swoją pamięć
na parapecie przy ulicy
poza kontekstem swego miejsca i czasu

Swoje obrazy i inne podobieństwa
w kościelnych gablotkach
i śmietnikowych wystawkach

Swoje myśli
na pożółkłych, brudnych kartkach
między fraszkami

Roztrwonił się po świecie
Zatracił się w wizjach
Zagubił się w sobie


Nic mi nie zostawił
poza garścią wspomnień
i mną

Stratki

Miny, miny, wszędzie miny

tłuste uśmieszki, krzywy zgrzyt

                      - Trafiony!...

O jeden masz mniej

Wydawało mi się, że będziesz tylko Ty
a przemyciłeś razem z Sobą cały sens

Przygarnę skrzaty, zaproszę elfy
Wychowam smoka, oswoję trolle
Ujarzmię złe, nakarmię dobre

Zaprzyjaźnię Cię z Tobą



Zbudujemy miasta, postawimy zamki
ulepimy tory, wystrugamy łodzie
Zrobimy fontanny,  utkamy dywany

Ozdobimy dusze

Posadzimy lasy, zarybimy stawy
Posiejemy łąki, nakarmimy ptaki
Poszukamy tropów, rozwiesimy hamak

Poleżymy w chmurach



Przesuniesz granice, wymyślisz języki
Pomieszasz gatunki ludzi i rasy zwierząt
Rozłożysz dzieje, opowiesz historię

Wlejesz rzeki słów w morza i oceany

Do głębin wyrzucisz potwory i złoto

Tak Synu.
Będziesz miał całe bogactwo tego świata.

szczęście

dotykasz mnie szczęściem
ożywiasz mi duszę
wodząc spojrzeniem
i małymi dłońmi
po mojej twarzy

Zewnętrzny świat doświadczy Cię ograniczeniami,

wyobraźnią dosięgniesz możliwości.

ze wstydu

nie wypalił się

ale zapadł pod ziemię
gdy córka

okazała się nie jego

patrzę

Patrzę na siebie
Twoimi oczyma

jego dziecię
Twojego łona, krwi, cierpienia
(be)z miłości?

Patrzę na siebie
niebieskimi oczyma

jego dziecię
nie widzę początku, nie wiem, jak skończę
jak on?

Patrzę na Ciebie
moimi oczyma

mam co nieco po Tobie
ale wciąż widzę siebie po nim
następną

Patrzę na siebie
Twoimi oczyma

ze wstydem, jak nauczano w duchu
na mój obraz
do niego podobieństwo


Próbuję patrzeć na siebie
jak On na mnie patrzył

i jak na siebie próbował
choć może wiedział, do kogo jest podobny
w oczach innych

może widział
i udawał przed sobą

jak ja

że się nie boi

Słabi!!!

ty

i On tobą

on

i Ty nim

ja

i Ja wami wszystkimi pogardzam

i sobą

nikt nas nie nauczył 

akceptować słabości

Mamo, Tato

tak się boję być tym, kim być nie chcę
przez Was
że zapominam, że jestem
dzięki Wam

zagryzione

krwawe smugi
czerwone ślady życia
zastygłe w nienaturalnym bezruchu

tworzą coś na kształt uśmiechu
na bladej twarzy